Duurzame inzetbaarheid doet me sterk denken aan Het Nieuwe Werken (HNW). Dit ging voor velen naast flexibilisering en thuiswerken ook over een meer mensgerichte cultuur binnen organisaties. Waarin de organisatie ten dienste staat van de mensen in plaats van andersom. Los van welke hypeterm je gebruikt spreekt de inhoud mij aan. Kwaliteit van leven draagt immers bij aan meer balans en menselijk bewustzijn, de sleutel tot een duurzamere wereld.
Het industriële en het ICT-tijdperk brachten mechanisatie en ontmenselijking. Of zoals Henry Ford, de automobielfabrikant zei: “ik heb handen nodig en krijg er ongevraagd hersenen bij”. Dat stimuleerde het rationaliseren en voedde instrumenteel, technocratisch denken. Later zijn die machines verworden tot regels en procedures. Nog steeds worden veel mensen top-down aangestuurd en gezien als verlengstuk van organisatiedoelen in plaats van een omkering hiervan.
De jaren zestig brachten eindelijk een revival van het gevoel. Maar die paar decennia kunnen eeuwen rationalisatie niet neutraliseren. Gelukkig zie je binnen organisaties steeds meer aandacht ontstaan voor de menskant. De trend om steeds minder uren te gaan werken en meer tijd te hebben voor gezin en vrije tijd past daarbij.
Zaterdag jl. las ik in de Volkskrant de column van Frank Karlshoven over 2 scenario’s voor onze toekomst. NL groeiland vs NL innovatieland. Dijsselbloem kiest voor de eerste waarbij meer gewerkt wordt terwijl de poll op Z24 een duidelijke voorkeur liet zien voor het 2e scenario.
Wereldwijd is er een trend waarin we steeds minder gaan werken. Volgens Wikipedia is het aantal werkuren gehalveerd t.o.v. een week geleden. Gemiddeld werken we wereldwijd nu zo’n 40 tot 44 uur. Er zijn overigens afwijkingen zoals Frankrijk met gemiddeld 35 en Noord Korea met 112 uur in werkkampen… Het Economisch Forum beveelt aan deze trend naar minder werkuren door te zetten. Een 21 urige werkweek kan problemen met werkeloosheid, emissies, zorg voor je familie en levensgeluk adresseren aldus het forum. Heel duurzaam dus.
Nu zeg ik zelf regelmatig dat we teruggaan naar de Middeleeuwen, maar dan een soort Middeleeuwen 3.0 (zie ook deze blog). In dit verband is het relevant te bedenken dat we ook minder werkten voor het industriële tijdperk (zie dit artikel). De menselijke maat wordt weer belangrijker, en tegelijk zijn we wereldwijd verbonden; live local, act global. Met de potentie een veel duurzamer bestaan op te bouwen. Balans tussen werk, gezin en vrije tijd is dan vanzelfsprekend, net zoals duurzame inzetbaarheid.
Zou Dijsselbloem zich bewust zijn van deze historische inzichten die laten zien dat minder mechanistische maatschappij en meer werken niet samengaan?