Durf jij stappen te zetten in het onbekende? Waarbij het verlangen groter is dan je angst? Ik heb zo’n stap gezet en eind februari 2019 vier dagen zonder eten alleen in de Sahara woestijn gezeten. Met een verzengende hitte en slechts een paar procent luchtvochtigheid.
Waarom? Om nog meer samen te vallen met wie ik werkelijk ben. Vooraf vond ik het spannend én ik had er er zin in. Hoe heeft het uitgepakt? Welke lessen trek ik uit de ervaring? Naast mijn vlogs (zie onderaan) hier een blog om jou te inspireren ook stappen te zetten buiten je comfortzone.
De kracht van systemische opstellingen en een vision quest
Het begon allemaal met een een systemische organisatieopstelling in het najaar van 2018 onder leiding van Inge Knoope. Daarin stelde ik mijzelf op met de vraag, wat is mijn volgende stap in mijn werk? Uitkomst: ik had naar de woestijn te gaan, met haar verschroeiende hitte en droogte en haar elementen aarde en vuur.
De reis erheen duurde 3 dagen. Eerst met vliegtuig naar Marrakech en de volgende dag 10 uur met de bus naar M’Hamid. Een prachtige reis over de besneeuwde Atlasbergen. Vervolgens met 2 kamelen en een Berber die is opgegroeid in de woestijn de Sahara in op een manier zoals al duizenden jaren gereisd wordt.
Ik had van te voren het gevoel dat aspecten van een Vision Quest me zouden kunnen helpen om de ervaring te verdiepen. Dat bracht mij ertoe om zonder eten vier dagen alleen in de woestijn te verblijven. Ook dat was een hele goede keuze.
De kracht van durven vertrouwen en nieuwe ervaringen opdoen
En wat ben ik blij dat ik de stap heb gemaakt om ook echt te gaan. Zonder dat ik wist wat het precies zou opleveren. Ik had er vertrouwen in dat het klopte dit te doen, ook omdat Inge mij vaker dingen heeft laten zien die precies klopte en we dezelfde gevoeligheden kennen. Zie ook mijn blog Durf jij te leren?
Ik weet ook dat ik juist stappen maak door de controle los te laten. Een nieuwe ervaring opdoen die mijn bewustzijn oprekt. Waardoor ik oude patronen kan loslaten. Deze doorleefde ervaring kan ik vervolgens weer meenemen naar mijn dagelijkse praktijk.
De kracht van mindset en overgave
Daar zat ik dan alleen in de zandwoestijn bij een eenzame boom voor wat schaduw en beschutting tegen de wind. In het begin dacht ik regelmatig, ok, wat doe ik hier en wat kan dit me nou op gaan leveren? Om die gedachten weer snel los te laten, met het dieper vertrouwen dat het ergens goed voor is. Ik weet maar al te goed dat ik juist iets nieuws leer door iets te doen waar mijn controlerende mind niet bij kan. Om pas achteraf de meerwaarde in te zien.
Terugkijkend was het een prachtige ervaring, en is het me eigenlijk heel erg meegevallen. Ik had van te voren verwacht dat ik veel last zou hebben van honger, me zou vervelen en het me veel ongemak zou opleveren. Zo was ik de dagen voorafgaand aan mijn Vision Quest veel bezig met denken aan eten, en bezig met het volgende eetmoment. Tot mijn eigen verbazing verdween die aandacht hierop zodra ik alleen zat, zonder eten. Alsof mijn lichaam zich hierop al had ingesteld. En als de trek op kwam verdween deze nadat ik een slok water nam.
Niet dat het altijd makkelijk was, maar door me helemaal over te geven aan de situatie, verdween de weerstand opvallend snel. Ik kon toch niks veranderen aan de situatie. En die overgave maakte het leven daar een stuk lichter!
Dat is dan ook een les die ik meeneem: des te meer ik me overgeef aan het moment en omstandigheden in plaats van me te verzetten en proberen de boel te controleren, des te minder ik mezelf ermee heb. Voor mij laat dit ook de kracht (en zwakte) van je mindset zien.
De kracht van niks hoeven en diepgaand ontspannen
Ik hoefde nergens aan te voldoen of met iemand rekening te houden. En door het zo stil zitten in de hitte en niks te doen kon mijn mind en lichaam zich op een dieper niveau ontspannen. Zonder digitale impulsen of dingen te lezen verbond ik me helemaal met de prachtige natuur daar. Om zo in m’n eigen centrum terecht te komen.
Mijn systeem is heel vaak (onbewust) alert en reactief, om eventueel gevaar voor te zijn. Dat is heel vermoeiend en maakt ook dat ik veel in m’n hoofd zit. Door het gebrek aan noodzaak alert te zijn kon ik in de woestijn op dieper niveau ontspannen. Ik was meer in contact met mijn buikcentrum en voelde meer stevigheid. Die ervaring neem ik mee.
De kracht van alleen in de natuur
‘s Nachts was het in de woestijn een stuk kouder. Dankzij een warme slaapzak en de heerlijke stilte heb ik heerlijk lang in de buitenlucht geslapen. ‘s Nachts werd ik soms wakker door windgeruis. Dan deed ik mijn ogen open om te realiseren dat ik helemaal alleen buiten lag in een woestijn. Om ‘gepakt te worden’ door de prachtige sterrenhemel, opkomende maan of zon.
Ik voelde me dienstbaar aan iets groters dan mijzelf. En moest denken aan de woorden van astronaut Wubbo Ockels: “Wij mensen zijn astronauten van Ruimteschip Aarde en zoals het astronauten betaamt, moeten wij goed zorgen voor ons schip. Want anders gaan we dood.”.
Na mijn woestijn quest heb ik ook een nacht geslapen in een meer toeristisch kamp bij met huisjes, restaurant, douches, kampvuur en livemuziek. De zandduinen waren prachtig, maar wat een verschil met alleen in de woestijn zeg!
Gegroeid in mijn werk én als mens
Mijn verlangen van te voren was om nog meer samen te vallen met wie ik werkelijk ben. Het lijkt erop dat het mij gelukt is daar stappen in te maken. Alsof er iets zich heeft verdiept in mij. Ik voel me steviger, meer verbonden met mijzelf en daarmee meer verbonden met anderen. Waardoor ik krachtiger ben, met meer presence. Natuurlijk zal ook ik weer terugvallen maar dan kan ik weer terug naar de deze doorvoelde ervaring. Dat is dan ook de kracht van zo’n ervaring, je kunt dieper komen en een conditionering doorbreken.
Ik ervaar ook dat mijn dromen zijn veranderd (zie ook deze vlog). Mijn dromen zijn sinds mijn terugkomst uit de woestijn duidelijk anders dan de 100 dromen daarvoor. Ik kwam altijd in een soort fuik terecht waarbij het uiteindelijk fout dreigde af te lopen om vervolgens wakker te schrikken. Nu ontstaan hele nieuwe perspectieven in mijn dromen en ga ik niet meer bijna dood. Bijzonder te ervaren. Misschien geen visioen – zoals je soms kunt krijgen in een vision quest – maar zeker even waardevol.
De ervaring maakt me ook zachter naar dingen die in het verleden zijn gebeurd en anders hoor wat mij in het verleden is aangereikt. Of een altijd aanwezige onderliggende angst om gehertraumatiseerd te worden door anderen met veel narcistische schaduw is verdwenen. Ik ben niet meer bang hiervoor en hoef me minder af te splitsen en af te zetten.
Dankzij de woestijn heb ik ervaren waar graag nog meer wil ‘zijn’. Daar in de stille hitte ben ik ervan doordrongen geraakt dat mijn prioriteit moet zijn om dienstbaar te zijn aan mijzelf, zodat ik het ook aan anderen kan zijn. Als coach en in begeleiding van intervisie bijeenkomsten, workshops of trainingen. Een betere cadeau aan mijzelf had ik me niet kunnen bedenken. Dankjewel woestijn!
Lars Lutje Schipholt,
Thrivability coaching & IESberg intervisie & supervisie
[table id=1 /]