Hoe faciliteer je een bijeenkomst? Afgelopen week bood me vier voorbeelden. Ze liepen op in kwaliteit: van onbewust onbekwaam naar bewust bekwaam.
Onbewust onbekwaam
Tools om je productiviteit en het samenwerken te vergemakkelijken kreeg ik dinsdag bij PermanentBeta. Initiatiefnemer Martijn Aslander leidde deze interessante editie van de maandelijkse laagdrempelige bijeenkomsten. Hij deelde zijn ontdekkingen en inzichten met graagte. Maar als anderen met inbreng kwamen, zag ik zijn gezicht subtiel verstrakken. Hij nam zo snel mogelijk weer zelf het woord. Mij bezorgde het kromme tenen – stond hier iemand die verslaafd is geraakt aan de aandacht? Hij leek het zich niet bewust.
Bewust onbekwaam
Norma Snell wilde woensdag het aanboddenken doorbreken. De nieuwe voorzitter van Het Forum Duurzaam Werken had zich helaas laten inpakken door het bureau WagenaarHoes. Dat kwam met oldschool consultancy, allesbehalve congruent met het thema ‘de klant centraal’. Oude wijn in nieuwe zakken!
Norma probeerde met goede punten de inhoud naar een hoger niveau te brengen. Maar de werkvorm ondersteunde de inhoud niet. Haar lichaamstaal verried ontevredenheid, of was het zelfs wanhoop, toen ik de knuppel in het hoenderhok gooide met de vraag hóe die klant dan centraal moest komen staan. Kijk, dan wordt het interessant: iemand die zich bewust is dat het anders moet, maar niet weet hoe. Daar zit een opening naar verbetering!
Bewust bekwaam én onbewust onbekwaam
Vrijdag speelde ik toneel. Mijn Panassembla netwerk gebruikte theatertechnieken om ons niet-weten uit te werken, om daarmee organisaties te helpen met nieuwe perspectieven. Hier werd echt naar elkaar geluisterd en samen geleerd. Ik liep net-echt bij een klant binnen. We constateerden dat het nog een hele kunst is met een groep op een openende manier bij een klant binnen te komen. Het was wederom een leerzame bijeenkomst.
Trekker Peter Paul Gerbrands inspireert mij telkens weer door zijn enorm bewustzijnsniveau. Hij blijft zelf leergierig, co-creatief en weet ontdekkingen zó helder onder woorden te brengen. Dankzij hem opereren we als Panassembla cognitief op hoog niveau. Ook letterlijk: hoog in het lichaam, veel in het hoofd. En dat vind ik jammer, gezien de kracht van onze ‘harthersenen’ (in mijn IESberg blog noem ik dat ons SQ, dieper de ijsberg in dan IQ en EQ). Te veel focus op het hoofd belemmert je om het geheel te zien en doorgronden. Panassembla-collega’s, kennen jullie het mustlees-boek van Jan Geurtz, Verslaafd aan het denken?
Van onbewust bekwaam naar bewust bekwaam
De sleutel om tot je kern te komen is luisteren naar je eigen hart, voorbij de dualistische misvatting. En vanuit de integratie van bewustIjn en materie ontvouwt het leven zich vanzelf. Ik spreek uit ervaring! M’n supportgroep van De Centaur gebruikte zondag het luisteren naar je hart. Vorig jaar hebben we in een half jaar een transformerende ‘reis’ gemaakt op Venwoude. We houden elkaar scherp door maandelijks bij elkaar te komen voor verdieping.
Hartewensen, was zondag het thema. Geïnspireerd door de ‘Bucketlist’ (zie ook bucketlist.org) schreef ik op wat ik allemaal nog wil doen voordat ik doodga. Ik constateerde dat ik veel wensen al aan het ‘leven’ ben. Een stille wandeling door het zonnige lentebos zorgde dat me duidelijk werd welke wens voor mij echt bovenaan staat. Daarna werkten we in tweetallen. Mijn partner sprak mijn hartewens uit alsof hij mij was, zodat ik mezelf hoorde zeggen wat het naast aan mijn hart ligt. Dat hielp om mijn koers, mijn visie te bestendigen. Ik werd mij nog bewuster waar het mij in de kern om gaat.
Met verve leidden mijn mede-Centaurs Paula Brummelkamp en Wilma Smilde de sessie. Subtiel wisten ze een sfeer te creëren die tot opening en diepte leidde. Ze geloven nog niet helemaal in hun kwaliteiten; ik hoop dat mijn complimenten bijdragen aan hun zelfvertrouwen, zodat ze weer wat bewuster zijn geworden van hun bekwaamheid!
Hoe bekwaam ben ik zelf eigenlijk? Deze week heb ik ervaren dat ik steeds helderder waarneem wat er gebeurt en welke interventie zinvol is. Tegelijk besef ik me dat het makkelijk praten is. Het wordt hoog tijd zelf de handschoen op te pakken en net zoals vroeger bijeenkomsten te leiden. Mijn bewuste onbekwaamheid heeft me afgelopen jaar ook voorzichtig gemaakt, constateer ik. Dat is niet meer nodig, ik ben nu meer geïntegreerd en minder afgescheiden. Dat ervaar ik in alles en krijg ik ook vaak terug. Kortom, tijd om echt positie in te nemen, ook als workshop facilitator! Gelijk maar toegevoegd aan m’n Bucket list, stond er nog niet op…